Dramenbejsówny kontra dubstepówny

Przemierzając obszczane bramy obskurnych kamienic, w których ulokowały się jaskinie zła, będące naszymi drugimi domami. Nie sposób nie zauważyć, że doszło do pewnej zmiany pokoloniowej. Niby dalej jest gnój, krzyki, tańce na barze i swawole w ciemnych zakamarkach, ale to nie to samo. Kiedyś te ich brudne od kilku dni raveu twarze miały w sobie coś pociągającego, teraz ich twarze są nijakie, a brudne są od makijażu. Kiedyś za pomocą Nokii 3310 potrafiły otworzyć piwo, teraz za pomocy smartfona są co najwyżej w stanie sprawdzić powiadomienia na fb. Kiedyś kojarzyły kawałki, przegrywały mixtejpy na kasetach teraz mogą co najwyżej zobaczyć nowy teledysk Pezeta na youtubie. To pokolenie odpuściło każdą dziedzine życia oprócz szalonej reputacji na fejsie. Żadna nie umie kraść w sklepach, żadna już nie nosi w torebce kastetu, te dziewczyny są takie po prostu bez jaj. Najlepiej to porównać do drumnbassu i dubstepu. Drumów nikt nie rozumiał, były awangardą sceny klubowej, miały moc buntu, a dubstepy łatwo wchodzą ,mają energie, ale są takie przewidywalne, nie mają dugiego dna. Drumy szły do przodu, jak rozpędzony pociąg miażdżyły wszystko przed sobą, dubstepy robią dużo zamieszania wokół, można z nimi pół godziny poflirtować, ale później po prostu odchodzi się obojętnie. One karmione bsmartami, one stylizujące się w galeriach nawet kurwa nie wiedzą kto dziś gra na imprezie na której są. Bo nie liczy się kto gra, ale liczy się to, że one są. A kiedyś, a kiedyś młode wariatki napędzane tempem 176 same dla siebie kupowały w Londynie winyle do tego robiły kawałkami i szmuglowały piguły w prezerwatywach które naprędce wkładały sobie do pochw w lotniskowych ubikakacjach. Ech to nie jest kraj dla starych ludzi.