CIĘTYDŹWIĘK

    Spróbuję ocenić moim subiektywnym uchem, jak oceniono trzech finalistów Mistrzostw Polski Djów Clubsound 2022. Podejmuję się wyzwania, gdyż część obserwatorów polskiego turntablismu zaintrygowało się dalekim, trzecim miejscem naszego dja eksportowego 60Beats. Tak więc przez pryzmat jego występu oceniam też pozostałych. Jeszcze tytułem wstępu wspomnę o wynikach. Nasz (czyli djów wywodzących się z turntablismu) reprezentant 69Beats zdobył miejsce trzecie, Salis wylądował na drugim, a turniej wygrał Wilga. No to teraz co, kto i dlaczego.     Pierwsze wrażenie po przesłuchaniu setów jest takie, że Wilga zagrał najczyściej, najpłynniej ale też bez fajerwerków. Ale jeśli znasz sety Jame'sa Hype to wiesz o czym piszę, pisząc o nowoczesnym djingu na 126 bpm i w górę, gdy do dyspozycji masz kilka decków, robisz pętle na dogrywanych a capellach, zamieniasz dropy, a w dodatku przed nimi budujesz napięcie. I co najważniejsze w secie Wilgi, to budujesz set, który cały czas płynie do przodu.

Książka napisana jest w akademickim stylu. Podzielona jest na rozdziały, z których każdy dotyczy innej składowej krakowskiego rynsztoku okresu dwudziestolecia międzywojennego. Rozdziały otwiera trochę naukowych definicji i ich wytłumaczeń. Autor objaśnia dane zagadnienie i następnie przechodzi do drążenia tematu.  Tu dla mnie zaczyna się pierwszy konflikt pomysłu na książkę. Z jednej strony mamy dane przytoczone z różnych źródeł, czasami niepełne, czasami przekoloryzowane jak w przypadku policyjnych statystyk, lub artykułów prasowych. Różne instytucje bardzo różnie podchodziły do skrupulatności prowadzenia zapisków, stąd liczby są tylko po to żeby wskazać tendencję, lub orientacyjną liczbę np. napadów rabunkowych. Z drugiej strony każdy rozdział, czy to o prostytutkach czy o kieszonkowcach zawiera niesamowite historyjki, które wprowadzone są jako cytaty z artykułów albo opowiedziane przez narratora. To się w założeniu uzupełnia i z pozoru wygląda dobrze, lecz po pokonaniu kolejnych str

Krótka. No wcale nie jest taka krótka. Zwłaszcza w momentach, w których użyto celowego zabiegu dosłownego tłumaczenia z patios na polski. Tekst rozlewa się ciągiem na kolejne strony. Dialogi wymieszane są z narracją. W ogóle to wszystko jest wymieszane. Postacie z różnych klas społecznych, które łączy beznadziejny los przeżycia na Jamajce. Okrutnej wyspie. Tam tekst nie opisuje życia na Jamajce w latach 70tych. Tekst jest tym życiem. Niehigienicznym życiem, do tego brudnym i ubogim. A nawet jak z Jamajki przenosimy się do Nowego Jorku to wcale nie wyrywamy się z pętli bestialstwa. Po prostu do smażonego kurczaka dodawany jest jeszcze całe wielokulturowe menu jakie ma do zaoferowania amerykańska aglomeracja. Wiesz o co mi chodzi? Nie. No właśnie, po przeczytaniu książki też nie będziesz wiedział o co chodzi. Historia. A bo to jedna? Może gdyby to sprowadzić do opowiadania o rozwoju jamajskiej przestępczości zorganizowanej to udałoby się zamknąć w określeniu „jedna”. Ale tu zlewa się kil

   Klub Spotkań Poczta Główna. Wejście znajduje się od strony budynku straży pożarnej. Tam kiedyś było wejście do działu paczek, ale pewnie oprócz mnie nikt tych czasów nie pamięta.     Klub powstał w miejscu pocztowej kantyny. To bardzo ważne, bo cały klimat lokalu opiera się na myśli estetycznej która zakwitła w wyobraźni pocztowców – obstawiam, że w latach sześćdziesiątych. To do obecnych standardów wykończenia lokali rozrywkowych ma się nijak, ale do standardów miejsca wyjątkowego ma się bardzo dobrze. Klimat jest rodem ze spotkań osiedlowych na ulicy Alternatywy 4, czy też z kultowego filmu „Wodzirej”. Tak więc jest boazeria, jest parkiet i są wielkie lampiony przy suficie.      Główna sala „potańcówkowa” to spore pomieszczenie. Przypomina trochę szkolną aulę, trochę salę w domu kultury. Zwieńczona jest sceną, z mechanicznie regulowanymi kotarami, które fajnie domykają przestrzeń djki. Mimo zachowanego wystroju z epoki to jednak postarano się o dobre nagłośnienie oraz np. o Pionee

Dwupiętrowy klub przy placu Nowym na krakowskim Kazimierzu ma aspirację namieszać na rynku nocnej rozrywki. Jest kilka elementów, które wyróżniają to miejsce, a są to: - Wczesne godziny otwarcia. Od godziny 21 cała obsługa łącznie z djami jest gotowa do pracy na pełnych obrotach. Biorąc pod uwagę leniwie zabierające się do pracy rynkowe piwnice, które często o dopiero o 22:30 wchodzą na tryb otwartych drzwi, to jest to nowość. - Duża ilość pomieszczeń. O ile danceflory nie są duże, to poprzedzają je pokoje, czy też ze względu na wystrój lepiej napisać - komnaty. Z pojemnymi sofami są dobrym miejscem dla większych grup. Na dwóch piętrach tych pomieszczeń jest sporo i przechodząc przez nie można wkręcić się w trochę tajemniczy, labiryntowy klimat. - Ilość pracowników. Zaskoczyła mnie liczba kelnerek, barmanów i szklankowych. Po tej liczbie widać, że nastawiono się na sprawą i szybką obsługę klientów.  - Jak już wspomniałem wcześniej są dwa pięta. Piętro dolne dedykowane jest muzyce rnb,

   Ostatnio spędziłem kilkanaście godzin z kolegami-djami na branżowych dyskusjach. Słuchałem, coś dorzuciłem od siebie, ale najważniejsze jest to, że uświadomiłem sobie wyjątkowość okoliczności w jakich przychodzi nam pracować.    Koledzy słusznie zauważyli pewną prawidłowość. Wywodzimy się ze środowiska klubowego, ale trafiając na wyjątkowe wydarzenia jakimi są wesela, czy np. urodziny mamy szansę dać rozrywkę osobom, które na co dzień nie chcą, nie lubią, lub nie mogą uczęszczać do dyskotek.    Do rzeczy. Nie chcą. Bo dla nich zgiełk przepełnionego lokalu jest przytłaczający, bo odrzuca ich myśl o widoku zasapanych noszeniem piwa grubasów. Bo robi im się niedobrze, gdy w tańcu wystrzelony sterydziarz zaczyna dotykać ich aksamitną skórę.    Nie lubią. Bo dla nich taniec to czynność intymna. Lubią tańczyć dla siebie, dla tego jedynego, ewentualnie w gronie zaufanych osób podczas rodzinnej imprezy. Nie chcą być częścią blichtru ciemności. Nie chcą nocy dawać szansy by zawstydziła dzień

Strach przed odpaleniem przez Moskwę atomówek ucinał i ucina wiele dyskusji o konkretnym zaangażowaniu w pomoc militarną Ukrainie. Każda frakcja w Polsce ma swoje argumenty za tym, by nie pomagać. Lecz broń jądrową wyciągają najczęściej osoby raczej otwarte światopoglądowo, wykształcone, z większych miast i o pozytywnym nastawieniu do NATO, do UE.     Szukając odpowiedzi na pytanie: dlaczego akurat ta grupa upodobała sobie argument wielkiego grzyba w przypadku niepowiedzeń Rosji, dotarłem do twórczości Tedego. Siedem lat temu warszafski raper opublikował utwór pt. „Pażałsta”. Siedem lat to odpowiedni czas, by przekaz okopał się w głowach, a jednocześnie nie przedawnił. Co więcej siedem lat to okres przez który wiele osób przeszło drogę do takiego stanu rodzinnego, majątkowego i zawodowego, że zaczyna im zależeć, na tym wszystkim co zbudowali wokół siebie.     Po blisko dwóch latach ucisku sanitarnego i wygaszenia życia towarzyskiego nadeszła wiosna. Wszystko jakoś tak ożyło i przez

  To był 1986 albo 87 rok. Ja od kilku miesięcy wędrowałem z dwoma walizkami między stancjami wokół McCarren Park i parku Hernadeza. Co ciekawe, to był park Marii Hernadez, ale wśród Polonii w Nowym Yorku przyjął się rodzaj męski i wszyscy mówiliśmy, że to miejscówka Hernadeza. Pracowałem, oczywiście na czarno u Żyda polskiego pochodzenia – Berniego Kaminskiego. Teraz nie jestem dumny z tej roboty, ale druga kadencja Reagana taka właśnie była jak nasz job. Reagan obniżał podatki, żeby zachęcać do zarabiania. To zarabialiśmy. Życie. Chodziliśmy po budowach, szukaliśmy polskich construction workerów i proponowaliśmy im szybki transfer baksów do Ojczyzny. Mieli do wyboru przynajmniej kilka tańszych metod, ale tylko my mieliśmy moc sprawczą by w ciągu dwóch dni taksówkarz podjechał na ulicę Krakowską w Nowym Sączu, Poznańską w Opolu, czy Kwiatową w Ostródzie i przekazał wyznaczonemu członkowi rodziny kopertę z zielonymi. O Bernim poczytasz w raporcie z likwidacji WSI, a ja tylko wspomnę,

Nie do końca mi siada ten utwór w kontekście imprezowym, więc bardzo rzadko po niego sięgam. Jeśli już odpalam „Sexoholika” Żabsona to na prywatnych imprezach na request solenizanta, lub w podobnych okolicznościach. Natomiast uwielbiam obserwować w klubie reakcję ludzi. Stoję sobie z boku ze szklaneczką w dłoni, odważny dj wypuszcza w głośniki ten track, a w umysłach tańczących zaczyna się huragan. Najpierw wyrywają się wszystkie szalone i maksymalnie dwudziestoletnie dziewczyny, z takimi przedłużonymi kreskami co wychodzą z oka na pół skroni i one krzyczą najgłośniej jak ich malutkie gardełka potrafią, że są niegrzeczne i chcą się pierdolić. Cały klub zamiera, ludzie przestają tańczyć, a te tylko kilka kółeczek na środku – jeszcze jakby takich nastolatek skacze i radośnie oznajmia światu, że są jak z pornoli. Krzysiek (l. 42), Michał (l. 25), Wojtek (l. 33) i Łukasz (l. 23) mimo że są w różnych częściach klubu, mimo że jeden jest zajęty rozmową, drugi płaceniem przy barze, trz

Przygotowaliśmy audiobook "Ścierwa". Czyta Krzysztof Grabowski. Poniżej wrzucam listę sklepów: - Gandalf - Taniaksiążka.pl - Virtualo - EbookPoint - Empik - Legimi

1. Skakała boso po mokrej od nocnej rosy trawie. Po środku polany w Puszczy Augustowskiej. Zamiast alkoholu miała muzykę, a usiane gwiazdami niebo nakręcało ją tak, że nie potrzebowała żadnych chemicznych wyzwalaczy euforii. Zamknęła oczy i zupełnie pijana trzeźwością tańczyła leśne pogo. 2. Gdy DJ uniósł jedną rękę znad konsolety, a drugą zrobił tak, że mocny bass wstrząsnął murami budynku po pegieerze wszyscy także wznieśli ręce w górę. Komuś właśnie weszła faza, ktoś inny zniecierpliwiony czekał na moment aktywacji, a jeszcze ktoś był w strategicznej rozterce, czy wciągnąć coś jeszcze, czy na razie wystarczy. Nad ich głowami toczyła się bezwględna wojna laserów, których wiązki przecinały ciężkie spocone chemią powietrze. 3. Panowie wyszli z kabiny w męskiej ubikacji. Ten pierwszy stojąc przed lustrem zaczął poprawiać koszulę. Drugi pociągnął najpierw lewą, potem prawą dziurką w nosie. Też przeglądnął się w lustrze czy nie ma białych śladów pod nosem. Nie było. Ruszyli w stronę pa

Do tej książki nie można podejść tak po prostu recenzując ją jako kryminał czy inny thriller. Przeszłość współautora, oraz opisane w powieści wydarzenia wymagają potraktowania jej trochę poważniej niż wybuchowej lektury na zimowy wieczór. Bo jest w niej bieżąca polityka Polski. I na tym polu autorzy ostro rozprawiają się z procesem likwidacji  Wojskowych Służb Informacyjnych i budowy Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Można znaleźć mniej lub bardziej oczywiste nawiązania do notabli jedynie słusznej partii i do zdarzeń znanych z mediów.  Tu - zapewne Kafir - pozwala sobie na bardzo dużo. Wciska w fabułę swoje subiektywne odczucia tej rewolucji w wywiadzie wojskowym. W pewnym momencie jednak przekracza granicę i kilkanaście stron wręcz kipi mocnymi ocenami i politycznym manifestem. Tytuł "Weryfikacja" to w dużej mierze usprawiedliwia. Natomiast jako czytelnik czekałem na nią jak na wisienkę na torcie. Niestety jej ekspozycja w powieści sprawia, że nad niezwykle ciekawymi tajnikami

To jeden z najpiękniejszych pod względem kolorów filmów ostatnich lat, które powstały w Polsce. Świetnie poprowadzone poszczególne sceny, teledyskowe ujęcia i oryginalne zabiegi reżyserskie, których nie potrafię nazwać. Widać ogrom pracy w przygotowanie scenerii i detali. To nie jest biedny film z jednym polonezem imitującym radiowóz z lat 90-tych.  Ale to też najbardziej spartaczony film jaki sobie przypominam. Całe dzieło legło w gruzach przez cztery elementy, które w psuciu odbioru obrazu wzajemnie sobie pomagają. Tomasz Włosek jako Nikoś. Kompletnie nie kupiłem tej postaci. Być może przeszedł casting jako ten najbardziej podobny, najlepiej odgrywający maniery i uczucia, ale mnie nie przekonał. Sposobem mówienia i gestykulowania, sposobem wyrażania emocji. Nie robił tego źle, ale ja nie kupiłem go jako Nikosia. Nie miał w oczach tego czegoś, tego blasku tygrysa o którym jest w filmie co chwilę wzmianka. O jakie dokładnie grę i wzrok mi chodzi? Tu przeciwstawię postacie trochę przery

Ten tekst skierowany jest do osób, które coś nieco wiedzą o turntabliśmie i weszły w niego na początku lat 00'nych.  1. Sentymentalny. Dlatego, że tak chcieliśmy i uczyliśmy się miksować opierając set nie tylko o płynne przejścia między utworami, ale też o blendy, skrecze i beat juggling. Taki był zamysł, żeby każdy utwór w secie niósł ze sobą dawkę sztuki turntablismu. To mogły być jugglowe loopy na wybranym fragmencie refrenu, to mogły być skrecze na intro lub instrumentalu, ewentualnie to mógł być na żywo klejony remix z a capellą, która torowała wejście kolejnej piosenki. 2. Powrót. Bo cały mix opiera się na tzw. "dope beats" i old schoolowym hiphopie. Bo takiej muzyki już się bardzo mało gra. W Polsce to udaje się kilku djom przy okazji specjalnych wydarzeń. A na takiej muzyce i na takim stylu miksowania się wychowaliśmy.  3. Przyszłości. Bo Melo D super wykorzystuje możliwości jakie daje Pioneer DJM S9. Od razu widać jak bardzo lubi wrzucać swoje jingle. To na począ